" Mnie się nigdy nie sprzeciwia"

- Ratuj się teraz, bo potem będzie zapóźno - mówili.
- Ten związek niema prawa bytu! - ostrzegali.
W ten sposób straciłam rodzinę. Znajomych. Wszystkich.
Nikomu nie chciało się już o mnie walczyć.
A ja nie chciałam walczyć.
Jedynym celem, jami miałam po wyjściu z domu, były zakupy.
Kiedy nie byłam w sklepie, siedziałam w domu i sprzątałam, gotowałam albo siedziałam z nim.
Kiedy zaszłam w ciążę, a on miał gdzieś naszą córkę, postanowiłam uciec.
Pięć miesięcy po jej urodzeniu, kiedy on poszedł do pracy, spakowałam nas i uciekłam.
Zamieszkałam u rodziców, którzy początkowo mieli opory przed przyjęciem mnie.
Zdałam sobie w tedy sprawę, ile straciłam. Ilu ludzi przestało mi ufać, wierzyć wemnie...
Jak długo musiałam tkwić w klatce?
Dwa lata. .
Miałam dwadzieścia lat, byłam samotną matką bez matury i pracy.
Popadłam w depresję.
Było mi już wszystko jedno co będzie zemną, z córką.
Znalazłam pracę a małą zapisałam do żłobka.
Co prawda to była tylko praca na kasie, ale dzięki niej, mogłam zacząć odkładać na mieszkanie.
Chciałam stanąć na nogi i zadbać o naszą przyszłość.
Pewnego zwykłego dnia, zadzwonił telefon.
Dzwonili ze żłobka.
- Proszę pani, porwali Karine!
- Co?! Jak porwali? Kto?
- Jakiś mężczyzna. Powiedział, że musi się z panią rozmuwić. Uderzył opiekunkę, wziął dziecko i uciekł.
- O boże! Mówił gdzie idzie? - Wpadłam w panikę. Zamknęłam kasę i wybiegłam ze sklepu.
- Mówił, że jedzie na cmentarz przy klifach.
Rozłączyłam się.
Jadę najszybciej jak potrafię.
Dojechałam. Wypadam z auta, biegnę.
Widzę ich. Mój były partner trzyma córkę. Stoją przy klifie.
Kluczę między grobami.
- Zatem dotarłaś. Wiedziałem, że będziesz tu baardzo szybko.
Dalej się nieodwrócił.
- Oddaj mi dziecko! - krzyczę.
- Ty odeszłaś odemnie, ona odejdzie od ciebie.
Szara chmura zasłania słońce, wiatr rozwiewa włosy, moja córka płacze.
- Co ty chcesz zrobić? - szlocham.
- Pokazać ci jaki to ból, kiedy ktoś odchodzi bez pożegnania - patrzy na mnie, odwraca się i jak gdyby nigdy nic, zrzuca moją córkę z klifu.
Moje gardło rozdziera krzyk, serce ból a kolana kamienie, na które upadam.
Podchodzi do mnie powoli.
- Ty cholerny psychopato! Zabiłeś mi dziecko!!!
- A ty nic niezrobiłaś? Uciekłaś! Odeszłaś. Jak Karina.  Jednak ja będę miły. Zaraz do niej dołączysz!
- Jak możesz?!
Wyciąga nóż.
Odchyla mi głowę.
Nie mam siły się szarpać.
Składa na moich ustach pocałunek i szepta:
- Pamiętaj, że mnie się nigdy nie sprzeciwia.
Zapada ciemność ~ Mlle Alice.